رودها در جاری شدن
و علف ها در سبز شدن معنی پیدا می کنند
کوه ها با قله ها
و دریاها با موجها زندگی پیدا می کنند
وانسان ها
همه ي انسان ها
با عشق، فقط با عشق
پس بار خدایا بر من رحم کن
بر من که می دانم ناتوانم رحم کن
باشد که خانه ای نداشته باشم
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
اما نباشد، هرگز نباشد
که در قلبم عشق نباشد، هرگز نباشد

**به نام خداوند عاشقان**

روزگارم بد نیست غم كم میخورم

كم كه نه هر روز كمكم میخورم

عشق از من دورو  پایم لنگ بود

غیمتش بسیار دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پایم خسته بود

شیشه گر افتاد هر دو دستم بسته بود

چند روز یست كه حالم بد نیست

حال ما از این و آن پرسید نیست

گاه بر زمین زل میزنم گاه بر حافظ تفعل میزنم
 
حافظ فرزانه دل فالم را گرفت یك غزل آمدوحالم را گرفت

 مازیاران چشم یاری داشتیم**خود غلط بود آنچه ماپنداشتیم

ساده گفتم "دوستت دارم"

ببین...

با همه ی کوچکی ام بلند شدم...

کار سختی نیست...

تو هم به بزرگی ات...

کمی کوتاه بیا... ََ

در افتادم به گرداب غم عشق

مرا با سوز جان بگذار و بگذر
اسیر وناتوان بگذار و بگذر
چو شمعی سوختم از آتش عشق
مرا آتش بگذار و بگذر
دلی چون لاله بی داغ غمت نیست
بر این دل هم نشان بگذار و بگذر
مرابا یک جهان اندوه جانسوز
تو ای نامهربان بگذار و بگذر
دوچشمی را که مفتون رخت بود
کنون گوهرفشان بگذار و بگذر
درافتادم به گرداب غم عشق
مرا در این میان بگذارو بگذر
به او گفتم حمید از هجر فرسود
به من گفتا : جهان بگذار و بگذر

دخترک خنده کنان گفت که چیست
راز این حلقه ی زر
راز این حلقه که انگشت مرا
 این چنین تنگ گرفته است به بر
راز این حلقه که در چهره ی او
این همه تابش و رخشندگی است
مرد حیران شد و گفت :
 حلقه ی خوشبختی است ، حلقه زندگی است
همه گفتند : مبارک باشد
دخترک گفت : دریغا که مرا
باز در معنی آن شک باشد
 سال ها رفت و شبی
زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه ی زر
دید در نقش فروزنده ی او
روزهایی که به امید وفای شوهر
 به هدر رفته ، هدر
زن پریشان شد و نالید که وای
وای ، این حلقه که در چهره ی او
باز هم تابش و رخشندگی است
حلقه ی بردگی و بندگی است 

به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای ترا به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورم اما…………

چقدر با همهء عاشقیم محزونم
و به یاد همهء خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ؛ زغم مغمومم
من صبورم اما…………..

بی دلبل از قفس کهنهء شب میترسم
بی دلیل از همهء تیرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را ؛ از شب متروک دلم دور کند می ترسم
من صبورم اما…………….

آه………….این بغض گران صبر نمی داند چیست 

با اشک چشمم نوشتم دوستت دارم باور نکردي که اشک چشمم ست,

سلاااام.

امشــب چـ ـه غمگیــــــ ـنانــــــه تورا صدااااااااااااا کـــــــردمـ

تو روزگار رفته ببین چی سهم ما شد

از عاشقی تباهی

از زندگی مصیبت

از دوستی شکستو

از سادگی خیانت . . .

رسم زندگي اين است روزي کسي را دوست داري و روز بعد تنهايي به همين سادگي او رفته است و همه چيز تمام شده مثل يک مهماني که به آخر مي رسد و تو به حال خود رها مي شوي چرا غمگيني ؟ اين رسم زندگيست پس تنها آواز بخوان

من اینك در رواق كهكشانها

در آوای حزین كاروانها

در آن رنگین كمان پیر و خسته

در آن اشكی كه بر مژگان نشسته

در آن جامی كه خالی مانده از می

در آوایی كه برمیخیزد از نی

 نشانی از تو می بینم ،

 سراغی از تو می گیرم

   ساز دهنی ام را بی حضور تو به دهانم می گذارم

         و سرخوش از عشقت نوای خاموش قلبم را می نوازم

                    تا شاید نسیم صدایم را به تو برساند

                   و باز تو را به یاد قلب سوخته ام بیندازد

                          گر چه خیلی دیر است اما

                  هنوز هم چشم به راه جاده ای هستم

                      که از ان به اسمان ها پیوستی

                 و هیچ کبوتری خبر از برگشتنت نیاورد و

                 باز هم کنار جاده بی حضور تو می نوازم

دوست داشتن نــم نــم بــاران است ،

که کم کم می آید و به درازا می بارد.

چه زیباست اگر همواره اینگونه بباریم

و ابر همیشه بهار آسمان محبت باشیم ...

میخوانم زیر نــم نــم بــاران سرود عشقو وفا

زیر گوش معشوقی که دارد قلبی با صفا

زیر نــم نــم بــاران سرود عشق خوانم و وفا

از تو ای یار مهربان لحظه ای نشوم جدا

سروده خانم فتحی

افسرده و غمگین زیر نــم نــم بــاران پناه می برم به یارم

تا که یارم آرام کند با زمزمه های شیرین این دل بیقرارم

چند روزیست شده ام چون فرهاد کوه شکن بی تاب شیرینم

حاضرم چون او در هم شکنم کوها را تا بدست آورم دل یار نازنینم

سروده خانم فتحی

کاش زیر نــم نــم بــاران زنده می شد این دل مرده ام

کاش زیر باران تر و تازه می شد این دل پزمرده ام

کاش بروید کل سرزمین قلبم گلهای مهر و محبت

کاش ز عطر خوشبوی آن گلها شوم دلخوش و سرمست

سروده خانم فتحی

    تو بخند به شکست دل من
        تو بکن قهقهه از پیروزی خویش
             تو به نگاهم میخندی
          به نگاهی که ترا باور کرد
        به دل ساده بی کینه من میخندی
           به جفائی که بجانم کردی
        به وفائی که ندیدم از تومیخندی
        به غروری که بپای تو شکستم
             تو بخند من غمگینم
             به هم آغوشی با تو
    بر آن بوسه که از روی هوس می بوسیدی
      به ان لب که از مستی تن می خندیدی
          تو بخند به چشمان فسونگر
           مرا دید ولی درک نکرد
            تو بخند از سر زور
           به تقاضای دل مجروحم
             به تمنای دل من
          از سراپای وجود سردت
   در سکوتی مطلق به هم آغوشی غمها رسید
           تو بخند من می گریم
   به خیانت به دروغ به جفائی که تو کردی
        چه بگریم چه نخندم تو بخند
        انکه بازنده عشق است توئی